Przeczytałam wpis „Milcz i leż.” na blogu Deptanie.pl i muszę przyznać, że to niezwykle intensywny i sugestywny tekst, który doskonale oddaje emocje związane z tramplingiem jako formą dominacji.

Autorka z mistrzowską precyzją opisuje rytuał, w którym stopy stają się narzędziem władzy, a ciało uległego – sceną dla tej dominacji. Każde słowo, każdy gest są przemyślane i mają na celu pogłębienie poczucia podporządkowania. Szczególnie poruszające są momenty, gdy dominująca kobieta kontroluje oddech i ruchy swojego partnera, pokazując, że nawet podstawowe funkcje życiowe są pod jej kontrolą.

Wpis ten nie tylko przedstawia fizyczny aspekt tramplingu, ale również zagłębia się w psychologiczne mechanizmy władzy i uległości.

— Leż.
— Tak, Pani.
— Patrz mi w oczy, kiedy na ciebie wchodzę.

Słowa. Niby nic. Ale wypowiedziane w odpowiednim momencie, na odpowiednim ciele, z odpowiednią intencją – zmieniają rzeczywistość. Tworzą przestrzeń, w której ja rządzę. Gdzie moje stopy są prawem, a Twoje ciało – tylko tłem.

Nie pytam, czy chcesz. Ty już tu jesteś. Nagi. Bezbronny. Pod moim wzrokiem, pod moimi butami. Gotowy, by zostać zdegradowanym – i właśnie dlatego tak cholernie podniecony.

— Pani...
— Cisza. Nie mówię do ust. Mówię do podłogi.

Rytuał zaczyna się od spojrzenia

Wchodzę do pokoju. Ty klęczysz. Masz spuszczony wzrok, ale ja tego nie chcę. Chcę widzieć Twoją twarz, zanim ją zdepczę. Chcę patrzeć, jak narasta w Tobie strach pomieszany z pragnieniem. Jak Twoje ego pęka, a Twoje ciało sztywnieje z ekscytacji.

 Nie pytam, czy chcesz. Pytam, ile wytrzymasz.

Deptanie. Trampling. To jedno z tych słów, które wywołują dreszcz u właściwych mężczyzn. Ci, którzy rozumieją, że kobieta może nie tylko wchodzić do pokoju jak królowa – ale też wchodzić na Ciebie. Stopa po stopie. Pięta po pięcie. Powoli. Z premedytacją. Z uśmiechem, który zwiastuje coś więcej niż zwykłą zabawę.

To nie chodzi tylko o to, że mogę Cię zdeptać.

Chodzi o to, że Ty chcesz, żebym to zrobiła.

Władza pachnie skórą i lakierem

Zakładam szpilki. Czarne, połyskujące, z ostrą jak pokusa szpilką. One są przedłużeniem mojej woli. Kiedy stukają o podłogę, Twój puls przyspiesza. Już leżysz. Czekasz. Twarz przy ziemi. Oczy błagające o uwagę. Wiem, że się boisz. I wiem, że przez to jesteś mokry.

Władza ma wiele twarzy. Moja ma szpilki. Czasem bose stopy. Czasem piętę na Twojej twarzy.

Piszę ten tekst nie po to, by komukolwiek tłumaczyć, czym jest trampling. Jeśli tu jesteś, zapewne wiesz. Ale może nie wiesz, jak smakuje z perspektywy kobiety, która nie tylko depta, ale prowadzi. Która nie tylko stawia stopy na ciele, ale zaznacza nimi granice panowania.

 Jest coś nieopisanie głębokiego w tej chwili, gdy kończę go katować.

Gdy jego ciało już nie walczy, tylko drży. Gdy jego skóra płonie, a oczy są puste z bólu, ale spokojne. To właśnie wtedy — zdzierając z niego ostatki dumy — biorę go za kark, prowadzę powoli, na czworaka, i zamykam w karcerze. Na noc. Bez słowa.

Bo wiem, że w tej ciemności, w tej ciasnocie, gdzie nie ma światła, nie ma przestrzeni, nie ma czasu – on jest najbardziej mój.
Tam jego umysł się rozpuszcza. Tam ból przeradza się w ciszę.
Tam wszystko, co znał wcześniej, zostaje za drzwiami. I zostaję tylko ja – jego pani. Jego świat.

Czasem słyszę ciche szlochy.
Czasem modli się o to, bym wróciła.
A czasem tylko leży, dygocząc – i oddycha moim imieniem.

To nie jest okrucieństwo. To oczyszczenie.

A rano…

Rano, kiedy uchylam drzwi i patrzę na niego – zmarzniętego, poskręcanego, pokornego – mam ochotę go przytulić